Κατὰ τὴν στιγμὴν ταύτην ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ὑφίσταται τὴν ἐπιρροὴν ἀλόγων καὶ ἀλιτηρίων παθῶν. Διατελεῖ ἀνερμάτιστος, παρασυρόμενος ὑπὸ τῆς κακίας μᾶλλον ἢ ὑπὸ τῆς ἀρετῆς. Ἀδρανεῖ ἡ σκέψις αὐτοῦ, περιῆλθεν εἰς πλήρη ἀτονίαν. Εἶνε ἀνίκανος ν’ ἀνταπεξέλθη κατὰ τῶν ὑπονομευόντων τὸ παρὸν αὐτοῦ καὶ τὸ μέλλον ἐχθρῶν. Ἡ ἐθνικότης αὐτοῦ, ἡ ἱστορία – ἔνδοξοι αὐτῆς σελίδες – χλευάζονται καὶ καταφρονοῦνται. Διδάσκεται καθ’ ἕκαστην τὸ μῖσος καὶ τὴν περιφρόνησιν πρὸς τὰ εὐγενέστατα τῶν παλαιῶν ἰδανικῶν του. Θρησκεία, Γλῶσσα, Οἰκογένεια, Ἠθική, Ἰδιοκτησία, ἐθνικὴ Συνείδησις καὶ Πατρὶς ἀποκηρύσσονται ἐπανειλημμένως ὡς σάπια ἰδανικά, καθυστερημένα, οὐδένα ἔχοντα λόγον ὑπάρξεως.